Koronavirüs karantinası başladığında, ABD’li aileler sürekli meşgul olma durumundan tam kapanışa geçti. Ebeveynler pandemi hakkında stresli hissettiler, ancak birçoğu da şaşkınlığa uğradı. Çocuklarıyla geçirdikleri zaman daha çok hoşlara gitti ve birlikte geçirdikleri zamanın bitmesini istemediler. Ebeveynler, koronavirüs sona erdikten sonra çocukların aktivitelerle dolu çılgın programlarına geri dönmelerini istemediklerini söylüyorlar. Ama bunu yapabilecekler mi?
Amerikan ailelerin hiçbir özelliği “meşgul olmak” kadar istikrarlı değil. En küçük yaşlardan başlayarak, çocukların yaşamları yoğun bir şekilde etkinliklerle planlanıyor. Çünkü ebeveynler, çocukların bu aktiviteler olmadan potansiyellerine ulaşamayacağına inanıyorlar. Ebeveynler, çocuklarını sürekli bir “gelişim fırsatından” diğerine koşturuyorlar. Sonuçta, çocuklarının gerçek tutkusunun hangisi olduğunu kim bilebilir ki?
Bunun sadece yüksek gelirli ailelerin bir sorunu olduğunu düşünmek mantıklı. Ama durum hiç böyle değil. Çocuklarını geliştirme-zenginleştirme faaliyetlerine gönderemeyen ebeveynler de bunlara inanıyor. Ebeveynlerin çocuklarına yaptıkları yatırımlar için koyduğu yüksek standartlar artık bir norm haline geldi.
Bunun nedeni, çoğunun çalıştığı bir ebeveyn nesli. Buna rağmen, çalışan ebeveynler çocuklarıyla 1970’lerde ev hanımı olan annelerden daha fazla zaman geçiriyor. Bu, çok fazla aile zamanı demek; ama aynı zamanda Amerikan aileleri de zamandan yoksun. Ebeveynler, özellikle de anneler, yeteri kadar “ keyfi zamana” sahip değil. Ebeveynler ne yapmak istediklerini ne zaman seçmeli? Aynı soru birçok çocuk için de geçerli.
Bu gerçek bir sorun ve ailelere zarar veriyor.
Koronavirüs salgını dünya çapında hızla yayılmadan hemen önceki durum buydu. Şok olmuş ebeveynler kendilerini evde, ölümcül bir hastalıktan sığınırken buldu. Aniden her şeyden sorumlu oldular. Ebeveynler tam zamanlı olarak evden çalışıyor, küçük çocuklarıyla ilgileniyor ve uzaktan eğitimi denetliyor. Gerçekten de zorlu bir süreç
Ama daha fazla zaman var.
Dünyadaki Tüm Zamana Sahibiz Ama Yapacak Bir Şey Yok
Verona, NJ’den Vikas Gupta bu konuyla ilgili şöyle dedi: “Futbol sezonu başlamak üzereydi. Futbol okulunda üç çocuğumuz var ve bu yüzden yaptığımız tek şey bu. Başka bir şey için zaman yok. Ama şimdi karantinadayız. Daha önce hiçbir şey için zamanımız yoktu; ve şimdi dünyadaki tüm zamana sahibiz ama yapacak bir şey yok.”
Birçoğumuz ilk başta böyle hissetti. Doldurmaya yetmeyecek kadar çok sıkıcı zaman. Bu kesinlikle herkes için, özellikle de özel ihtiyaçları olan veya çok küçük olan çocuklara sahip ebeveynler için geçerli değil. Ancak dikkate değer sayıda aile bir değişiklik fark etti.
Ev ödevleri, faaliyetler veya iş yolculukları olmadığı için aile üyeleri birbirlerini yeniden tanımaya başladı. Takılmak için zaman vardı. Gupta, çocuklarıyla ne kadar keyif aldığını şöyle anlattı: “Geçen gün çocuklarım, evin çevresinde karımı yönlendirip gözleri kapalıyken derin nefes alması için durduruyorlardı. Ne yaptıklarını sorduğumda büyük kızım ‘Meditasyon yürüyüşü, baba. Bizi engelliyorsun.’ dedi.”
Kaç Ebeveyn Çocuklarıyla Fazladan Geçirdiği Zamanlardan Keyif Alıyor?
Diğer Ebeveynlerin de benzer hikayeleri var. Koronavirüs karantinası sırasında aileyle keyifli vakit geçirmek yaygın mıydı? 11 Mayıs’ta sosyal medyadan 100 ebeveynin katıldığı kısa ve gayri resmi bir anket yapıldı.
Ebeveynlerin baskı hissettiği bir gerçek. Katılımcıların %88’i stres seviyelerinin en az orta düzeyde olduğunu, %50’si ise yüksek strese sahip olduğunu söyledi.
Peki, aileyle geçirilen vakit? Ebeveynlerin %94’ü Covid-19 sırasında ailelerinin birlikte daha fazla zaman geçirdiğini söyledi. Bazıları için geçirilen bu zaman da bir stres kaynağı. Ancak ebeveynlerin %60’ı karantina sırasında çocuklarıyla geçirdiği zamandan daha çok keyif aldığını belirtti.
Bir anne “9 yaşındaki çocuğum ve ben her türlü konuda çok derin konuşmalar yaptık.” dedi. “Bu gerçekten ilişkimizi büyüttü.” Diğer ebeveynler de çocuklarının öğrendiği yeni beceriler konusunda karşılaştıkları sürprizleri paylaştılar. Başka bir baba “Beş yaşındaki çocuğum konferans görüşmeleri yaparken kendi öğle yemeğini yapmaya başladı. Bir anda öylece yaptı.” dedi.
Bu deneyimlerden sonra ebeveynler, pandemi sona erdiğinde çocukları için planlama şekillerini değiştirecek mi? Dikkat çekici bir şekilde ebeveynlerin %75’i, ileride değişiklik yapacaklarını söyledi. Bu ebeveynler faaliyetlere daha az zaman ayırmayı ve aile olarak daha fazla zaman geçirmeyi planlıyorlar. Ailelerin bulduğu bu zaman değerli ve vazgeçmek istemiyorlar.
Başka bir ebeveyn de bu durumu şöyle özetledi: “Saniyeler içinde hasta olabilirsiniz; yavaşlamamız ve hayatın tadını çıkarmamız gerekiyor.”
Ebeveynler Daha Hafif Programları Takip Edecek Mi?
Ebeveynlik için statüko, çocukların aile zamanı pahasına bile olsa olabildiğince gelişme-zenginleşme fırsatını değerlendirdiklerinden emin olmak. Ebeveynler karantina sırasında bunu sorguluyor olabilirler, ancak gelecekte de devam edecekler mi? Statükoya karşı çıkmak son derece zor.
Chicago Üniversitesi’nden ekonomist ve Freakonomics’in ortak yazarlarından Steven Levitt, yeni çalışmasında tam da bunu incelemek istedi. Hayatlarıyla ilgili bir karar vermekte zorlanan insanları kaydetti ve statükoya karşı önyargılı olup olmadıklarını değerlendirdi. Daha sonra katılımcılardan yazı-tura atmaları istendi. Yazı-turanın sonucu değişiklik yapmalarına yönelikse, bunu yapma olasılıkları öncesinden daha fazla oldu. Önyargılarına bakılmaksızın bu doğruydu.
Çalışmanın en iyi yanı ise devam edip değişiklik yapanların yapmayanlardan daha mutlu olmaları oldu.
Levitt bir basın bülteninde şunları söyledi: “Toplum bize ‘Vazgeçenler asla kazanamaz ve kazananlar asla vazgeçmez.’ diyor; ancak gerçek deneyimlerden elde ettiğimiz veriler, daha fazla vazgeçersek daha iyi olacağımızı gösteriyor. Karar verme konusunda iyi bir kural şu: Ne yapmanız gerektiğine karar veremiyorsanız, statükoya devam etmek yerine değişikliği temsil eden bir eylemi seçin.”
Ebeveynler, uzun zamandır hayatın çok yoğun olduğunu biliyorlar. Koronavirüs karantinası birçoğuna hayatın nasıl farklı olabileceğini gösterdi. Çocuk faaliyetleri söz konusu olduğunda, ebeveynlerin biraz daha “vazgeçmelerini” umuyoruz.